Vanuit zachtheid gewicht heffen?

Dit blog schreef ik naar aanleiding van een boek over de psoas: ‘De psoas is een hele belangrijke spiergroep die de borstwervels en de lendenwervels met onder andere de spieren van het bovendijbeen verbindt, net onder het heupgewricht.(..)’
De psoas staat bovendien in verbinding met het middenrif. En wordt ook wel de spier van de ziel genoemd. Vandaar dat ik daar als ademcoach meer over wil weten. In plaats van te weten hoe dit anatomisch nu in elkaar zit, blijk in in een heel ander boek te zijn terecht gekomen. Maar indirect linkt het aan mijn werkwijze die gericht is op zachtheid en bewustzijn. Iets wat we sowieso wel kunnen gebruiken in de huidige tijd, maar wat ook gewoonweg werkt. En dat zie je ook aan het voorbeeld van een gewichtheffer, een stevige een kerel, die uitlegt waarom zachtheid en ontspanning zo belangrijk is:

Een reden waarom ik me graag bezighoud met de ademhaling is omdat het oneindig interessant is. Het is geen onderwerp waarvan ik ooit kan denken ‘en dat was het dan, nu snap ik het helemaal’. En dat geeft mij, blijkbaar, voldoening.
Het maakt daarbij veel uit op welke manier je naar de ademhaling kijkt. Bezie je het als een uitwisseling van gassen of als een puur mechanische adembeweging, of zie je het als één geheel met onze geest en ziel.
De aanleiding van dit blog is een, voor mij niet zo makkelijk, boek van Liz Koch over de psoas. Niet makkelijk, want het is geschreven op een heel vrije en associatieve manier. Verstandelijk begrijp ik het niet helemaal, maar het raakt me wel en daarom lees ik gefascineerd door.

Het begin snap ik in elk geval goed en dat is haar inleiding over de huidige, Westerse, reductionistische benadering van het menselijk lichaam. De anatomie zoals wij die nu kennen bestudeert de verschillende onderdelen van het lichaam. Onze artsen hebben ieder hun specialisatie en vinden het lastig om iets te zeggen over de invloed op een ander en voor hen minder bekend onderdeel.

Koch stelt voor om, in navolging van bijvoorbeeld de moderne biologie, de kwantumfysica, moleculaire wetenschap en ook de inheemse wijsheid, mensen niet te zien als statische objecten die door een geest worden bezield. Maar als vormen die uitdrukking geven aan een levend en heilig proces (…). Als levende, complexe en onderling verbonden systemen die in beweging zijn.

‘Wij zijn ons brein’, zo luidt de titel van een Nederlandse bestseller. Maar er is steeds meer bekend over de intelligentie van onze darmen, die boodschappen doorgeven aan ons brein in plaats van ze alleen maar te ontvangen. En het Heartmath Institute bestaat ook al een tijdje en spreekt van een elektromagnetisch veld wat wordt uitgezonden door ons hart en tot ver buiten ons lichaam reikt.
Of bedenk eens dat we worden bevolkt door talloze micro-organismen waar wij mee samenwerken. Net als de bomen die samenwerken met schimmels die zijn van voedsel voorzien in de zomer en andersom in de winter. En die bovendien door alle ondergrondse draden met elkaar verbonden zijn en elkaar, de bomen dus, boodschappen doorgeven.
Wij zijn ons brein, maar ons hele lichaam en veel meer dan dat. En daarbij ook verbonden met elkaar op een bepaalde manier.

Het is misschien wat lastiger uit te leggen of verstandelijk te begrijpen als alles met elkaar samenhangt en in beweging is, maar het opent daarmee wel de weg tot een andere benadering. Een benadering waarbij voelen belangrijk is, en bewegen, en bewustzijn, en spelen.

Een benadering die ook tastbare resultaten geeft die we misschien niet verwachten zoals de gewichtheffer en trainer Deric Stockton die kracht opbouwt vanuit de souplesse en zachtheid.

En de Tai Chi die je laat voelen dat je niet om te duwen bent als je in je gehele houding in balans bent, zonder daarbij spieren aan te spannen. Kracht vanuit energie. En die energie kan er pas zijn als er balans is zonder onnodige spanning.
En zoals de Feldenkrais die met bewustzijn, vertraging en kleine bewegingen vaak meer soepelheid creëert dan je met rekken en strekken bereikt. Hoe kan dat?

Maar zelf vind ik het rekken en strekken vaak makkelijker. Mentaal dan. Vooral als mijn hoofd vol zit. De volle aandacht bij een langzame beweging houden vind ik dan moeilijker op te brengen. Groter en meer lijkt dan beter.
Aangezien ik muzikant ben, en inmiddels ook ademcoach, heb ik echter ervaren dan door ‘gewoon doen zonder aandacht’ of nog erger; door wilskracht en pushen, meer meer méér, mijn spel niet beter wordt en mijn ademhaling al helemaal niet. Door zachtheid en door mijn wezen als een dynamisch geheel te beschouwen, kom ik veel verder. Door te mogen onderzoeken en voelen kan ik beter spanning loslaten. En verbinding maken. Voor mij is het ontzettend motiverend om dan te merken dat ook mijn spel verbetert. En zoals ik al opmerkte; ik vind dat ook veel interessanter.

Ik ben een docent of coach die zelf niet van nature goed is in wat ze predikt. Eerder iemand die weet hoe lastig het kan zijn om rustig te voelen en te proberen. En mijzelf in dat proces te accepteren zoals ik ben. Met een eigen spel dat zeker niet moeiteloos is. Maar wel meer dan een paar jaar geleden. En nog veel meer dan tien jaar geleden.

Ik hoop dat ik jou met mijn zoektocht kan inspireren, zoals anderen mij hebben geïnspireerd.
Misschien dat we, als we beseffen dat we allemaal onderweg zijn; we ons meer verbonden kunnen voelen met ons zowel als diepste zijn als met elkaar. Want dat komt denk ik op hetzelfde neer.